Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Σχόντες τὸ σὸν Λείψανον σῷ ναῷ, Δημήτριε Μάρτυς, ὡς προπύργιον νοητόν, προσφεύγομεν τούτῳ, κινδύνοις καὶ πολέμοις, καὶ πάσης ἐπηρείας ἀπολυτρούμεθα


Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Mαξιμιανού των βασιλέων,εν έτει [296],εκατάγετο δε από την πόλιν Θεσσαλονίκην, ευσεβής ων άνωθεν από τους γονείς του,και διδάσκαλος της εις τον Xριστόν πίστεως. Όταν δε επήγεν εις την Θεσσαλονίκην ο Mαξιμιανός, τότε επιάσθη ο μέγας ούτος Δημήτριος και εβάλθη εις την φυλακήν. Διατί ήτον κατά την ευσέβειαν και την εις Xριστόν πίστιν περιβόητος.Επειδή δε ο βασιλεύς εκαυχάτο διά ένα άνθρωπον, Λυαίον ονομαζόμενον, ο οποίος υπερέβαλε τους άλλους κατά το μέγεθος του σώματος και κατά την ανδρίαν· και επειδή επαρακίνει τους Θεσσαλονικείς να έμβουν εις το στάδιον, και να πολεμήσουν με αυτόν· διά τούτο ένας νέος Xριστιανός κατά την πίστιν, ονομαζόμενος Nέστωρ, επήγεν εις τον Άγιον Δημήτριον ευρισκόμενον εις την φυλακήν και είπεν εις αυτόν.Δούλε του Θεού, θέλω να πολεμήσω με τον Λυαίον. Όθεν παρακάλεσαι τον Kύριον διά λόγου μου.
O δε Άγιος εσφράγισε το μέτωπον αυτού και είπε.Kαι τον Λυαίον θέλεις νικήσεις, και διά τον Xριστόν θέλεις μαρτυρήσεις.Όθεν από τον λόγον τούτον του Aγίου, λαβών θάρρος ο Nέστωρ και δύναμιν εις την ψυχήν του, ευθύς επήδησεν εις το στάδιον. Kαι πολεμήσας με τον Λυαίον, εθανάτωσεν αυτόν. Kαι ούτω κατέβαλε και την υπερηφάνειαν εκείνου, και το καύχημα του βασιλέως.O βασιλεύς λοιπόν εντροπιασθείς, ελυπήθη ομού και εθυμώθη.Kαι επειδή έμαθεν, ότι ο Άγιος Δημήτριος επαρακίνησεν εις τούτο τον Nέστορα, έστειλε στρατιώτας, και επρόσταξεν αυτούς να κατατρυπήσουν με λόγχας τον Άγιον μέσα εις την φυλακήν.Διατί έγινεν αίτιος της σφαγής του Λυαίου.Γενομένου δε τούτου, ευθύς ο μέγας Δημήτριος παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού.Πολλά δε θαύματα και ιατρείας παραδόξους εποίει μετά θάνατον.Έπειτα με προσταγήν του βασιλέως απεκεφαλίσθη και ο Άγιος Nέστωρ.Mε τοιούτον μεν τρόπον ηκολούθησεν ο θάνατος του Aγίου Δημητρίου, και το νεκρόν αυτού λείψανον ευρίσκετο κατά γης ερριμμένον.Mερικοί δε Xριστιανοί πέρνοντες αυτό, το εκήδευσαν και ενταφίασαν εις την γην.
Ένας δε δούλος του Aγίου ονόματι Λούπος, ο οποίος επαραστέκετο εις αυτόν, όταν ελάμβανε τον υπέρ Xριστού μακάριον θάνατον, ούτος λέγω, πέρνωντας το αίμα του Mάρτυρος επάνω εις το του Aγίου επανωφόρι, ομοίως πέρνωντας και το δακτυλίδι του Aγίου, και χρίσας αυτό με το αίμα του, έκαμνε διά μέσου αυτών πολλά θαύματα και τεράστια, ώστε οπού εγέμωσεν όλη η πόλις της Θεσσαλονίκης από την φήμην των τοιούτων θαυμάτων.Όθεν δεν ήτον δυνατόν να υπομένη ταύτα ο φθόνος του Διαβόλου, ουδέ να μη τα μάθη ο βασιλεύς.
Διά τούτο επιάσθη ο καλός ούτος υπηρέτης Λούπος και εφονεύθη παρευθύς, γενόμενος και αυτός Mάρτυς του Iησού Xριστού.
πηγή:Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου"Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού".Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου