Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Περιλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου


Δύο μεγάλα καί παράδοξα θαύματα εἶδεν ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον· ἕνα Θεόν νά κατέβη ἀπό τόν οὐρανόν εἰς τήν γῆν νά γένῃ ἄνθρωπος, - καί αὐτόν, τόν Θεόν καί ἄνθρωπον, νά ἀνέβῃ νά ἀποθάνῃ ἐπάνω εἰς ἕνα σταυρόν. Τό ἕνα ἐστάθη ἔργον μιᾶς ἄκρας σοφίας καί δυνάμεως, τό ἄλλο ἔργον μιᾶς ἄκρας φιλανθρώπου ἀγάπης, πλήν καί τά δύο ἔλαβον περιστατικά πολλά καί διάφορα. Εἰς τό πρῶτον θαῦμα, ὅταν ὁ Θεός ἔγεινεν ἄνθρωπος, ἔκαμε κοινήν πανήγυριν ὅλη ἡ κτίσις: ἄγγελοι εἰς τόν οὐρανόν ἔψαλλον χαρμόσυνον δοξολογίαν· ποιμένες εἰς τήν γῆς ἐχόρευον, διά τά εὐαγγέλια τῆς σωτηρίας καί τῆς χαρᾶς καί βασιλεῖς ἦλθον ἐξ ἀνατολῶν καί προσεκύνησαν μέ δῶρα τόν νεοτεχθέντα Δεσπότην. Εἰς τό δεύτερον θαῦμα, ὅταν ὁ Θεάνθρωπος ἀπέθανεν ἐσταυρωμένος, ὡσάν κατάδικος ἐν μέσῳ δύο ληστῶν, ὁ ἄνω καί κάτω κόσμος ἐθρήνησεν· ὁ οὐρανός ἐσκέπασε μέ βαθύτατον σκότος τό πρόσωπον· ἡ γῆ ἐσείσθη ἐκ θεμελίων ἀπό τόν τρόπον, αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν. Ἐκείνη ἐστάθη μία λαμπρά νύχτα, πρόξενος παγκοσμίου χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, αὕτη μία σκοτεινή ἡμέρα, ἀφορμή λύπης καί ἀδημονίας· εἰς ἐκείνην ἔκαμε ὅσην εὐεργεσίαν ἠδύνατο νά κάμῃ ὁ Θεός πρός τόν ἄνθρωπον· εἰς ταύτην ἔκαμεν ὅσην παρανομίαν δύναται νά κάμῃ ὁ ἄνθρωπος πρός τόν Θεόν.
Δίκαιον ἔχεις νά λέγῃς, ὦ Θεάνθρωπε καί τεθλιμένε Ἰησοῦ· «περίλυπός ἔστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» πολλά εἶναι τά πάθη σου, μεγάλη εἶναι ἡ λύπη σου· πάθη τόσον πολλά, ὅσα δέν ἀβάσταξεν ἀκόμη ἀνθρώπου ὑπομονή· λύπη τόσον μεγάλη, ὅσον δέν ἐδοκίμασεν ἀνθρώπου καρδία. Καί ἀληθινά, Χριστιανοί, ὅσον ἐγώ ἐξετάζω νά εὕρω ἀνάμεσα εἰς τούς ἀνθρώπους κανένα ἄλλο παράδειγμα, τόσον εὑρίσκω καί τόν πόνον του εἰς τό πάθος καί τήν λύπην του εἰς τόν πόνον ἀσύγκριτον.

Μέγας ἦτο ὁ φθόνος τῶν ἀρχιερέων καί γραμματέων ἐναντίον τοῦ Κυρίου· καί ὁ ἄδικος φόνος τοῦ Ἄβελ δέν εἶναι νά συγκριθῇ μέ τόν σταυρικόν θάνατον τοῦ Ἰησοῦ. Μεγάλη ἡ ὑπομονή τοῦ Ἰσαάκ, ὅταν ἔμελλε νά θυσιασθῇ ἀπό τόν Ἀβραάμ, τόν πατέρα του. Πολλά μεγαλητέρα τοῦ Ἰησοῦ, ὅπου ἀληθινά ἐθυσιάσθη ἀπό τόν Οὐράνιον Πατέρα του εἰς τό μῖσος τῶν ἐχθρῶν του. Μεγάλη ἡ δυστυχία τοῦ Ἰωσήφ, νά πωληθῇ ἀπό τούς ἀδελφούς του, νά συκοφαντηθῇ ἀπό μίαν γυναῖκα καί νά σφαλισθῇ, ὡσάν πταίστης, εἰς μίαν φυλακήν· μεγαλητέρα τοῦ Ἰησοῦ, νά πωληθῇ ἀπό τόν μαθητήν του, νά κατηγορηθῇ ἀπό τήν Συναγωγήν, νά συρθῇ ἀπό κριτήριον εἰς κριτήριον ὡσάν κατάδικος.
Μεγάλη ἡ καταφρόνησις τοῦ Δαυΐδ ὁ ἴδιος υἱός νά τόν διώξη ἀπό τόν βασιλικόν θρόνο, οἱ ὑπήκοοί του νά τόν ἀπαρατήσωσιν, οἱ δοῦλοι του νά τόν κυνηγοῦσι μέ πέτρας νά τόν συντροφεύουσι μέ ὕβρεις, ὅταν αὐτός, φεύγοντας μέ γυμνά πόδια, ἀνέβαινεν εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν· μά ὁ Ἰησοῦς παραιτημένος ἀπό τούς ἀποστόλους, δεμένος ἀπό τούς στρατιώτας, στεφανωμένος μέ ἀκάνθας, φορτωμένος μέ τόν Σταυρόν, συντροφευμένος ἀπό τάς βλασφημίας καί τούς ὀνειδισμούς ὅλης τῆς πόλεως, νά ἀναβαίνῃ εἰς τόν Γολγοθᾷ, διά νά λάβῃ ἄτιμον θάνατον ἀνάμεσα εἰς δύο ληστάς, - τοῦτο δέν εἶναι ἕνα ἐλεεινότερον θέαμα;
ομολογῶ πῶς πολύς ἦτον ὁ πόνος τοῦ Ἰώβ στερημένου ἀπό τά παιδία καί ἀπό τά ὑπάρχοντα, πεσμένου εἰς μίαν κοπρίαν, πληγωμένου ἀπό κεφαλῆς μέχρι ποδῶν· μά αὐτός ἦτον ἕνας τύπος, μία σκιά τῶν καί τῶν πληγῶν τοῦ πολυπαθοῦς Υἱοῦ τῆς Παρθένου. Πολλά ἦτον καί τά πάθη, ὅπου ἔλαβον μετέπειτα, ὅσοι ἐμιμήθησαν τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ᾽ ἐκεῖνα τῶν ἁγίων μαρτύρων ἦτον πάθη τοῦ σώματος, ἀνάμεσα εἰς τά ὁποῖα ἔχαιρεν ἡ ψυχή· ἐκεῖνα ἦτον καί τό μαρτύριον καί στέφανος· τό δέ πάθος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· εἶναι πάθος, χωρίς καμμίαν παρηγορίαν, θάνατος, ὅλος ἀτιμία, μαρτύριον, ὅλον λύπη, καί λύπη θανάσιμος· «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Ἐγώ ἠξεύρω, διατί τέλος οἱ διδάσκαλοι κηρύττουσι τά πάθη τοῦ Χριστοῦ· διά νά παρακινήσωσι δηλαδή, τούς Χριστιανούς εἰς συμπάθειαν καί εἰς δάκρυα. Ἐγώ δέν ἔχω τοιοῦτον σκοπόν, διατί τοιοῦτον σκοπόν δέν εἶχε καί ὁ Χριστός, ὅταν ἐπήγαινε νά ἀποθάνῃ: «θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ἔλεγε, μή κλαίετε ἐπ᾽ ἐμέ, πλήν ἐφ᾽ ἑαυτάς κλαίετε καί ἐπί τά τέκνα ὑμῶν»· ἁμαρτωλοί, ὅσοι ἕως τώρα εἶσθε ἀμετανόητοι, κλαίετε, σᾶς λέγω καί ἐγώ, διά τήν ἁμαρτίαν σας, κλαίετε διά τήν κακίαν σας, κλαίετε τήν κόλασίν σας καί κλαίετε ὁμοῦ τήν δυστυχίαν τῶν τέκνων σας, εἰς τά ὁποῖα ἀφίνετε εἰς κληρονομίαν τό κακόν παράδειγμα μιᾶς διεστραμμένης ζωῆς. Δέν θέλω νά κλαύσετε τά πάθη τοῦ Χριστοῦ, θέλω μόνον ν᾽ ἀκούσετε, ἀνάμεσα εἰς ὅλα τά πάθη τοῦ Χριστοῦ, ποῖον ἐστάθη τό μεγαλήτερον, διά τό ὁποῖον λέγει παραπονεμένος· «Περιλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου».
Αναρτήθηκε από Ι. Ν. ΑΠΟΣΤ. ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΙΤΩΛ/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου